A xente do Extrarradio

Que mellor época que o Nadal pra xuntar a toda esa xente q pasou e sigue pasando cada fin de semana polo Extrarradio. O lugar (o 16 -rúa de S.Pedro-) e a comida, un éxito, grazas á producción de Concha de la Fuente. Non faltou detalle: carne ó caldeiro, calamares na súa tinta, revolto de setas, polbo á feira, empanada....postres varios e por suposto, licor café.

Ademais dos colaboradores como Martin Pawley, Modesto del Río ou María Yáñez, os técnicos Xabier Facal e Ramiro, os presentadores Belén Regueira e Eduardo Herrero, a productora Concha de la Fuente (botouse en falta a ex-productora do Extrarradio Susana Casal), estaban todos eses becari@s que acolleu sempre tan ben o equipo do Extrarradio, dende Raquel Atanes ata os actuais Juan e Raquel Miranda, pasando polas Supernenas do Extrarradio durante o verán (Noa García, Leticia Miranda e eu mesma) e Gustavo Busto que se despediu o pasado domingo. Todo un equipo... pero sobre todo moi boa xente e auténticos profesionais.

A cea serviu para recordar grandes momentos do programa e grandes gafadas que tivemos todos... aínda que quizáis se leve a palma aquelo de "Porno para todos" jeje. Trala cea, noite santiaguesa... pero eso xa é outra historia...

A familia da avoa

Esta sí que é unha foto con historia... aquí podemos ver tres xeracións... esta era a familia de miña avoa Ramona (a primeira pola dereita), seus irmáns, seus pais, súa tía e seus avós... Dos retratados nesta fotografía só coñecín a ese rapaz máis novo de ollar triste, meu tío-avó Xosé quen emigrou a Bos Aires e volveu a Galicia pra pasar os seus últimos anos de vida.
Tenme mérito velos así tan arregladiños, debía ser un día de festa en Outeiro (Portodemouros), quizáis o San Ramón... os homes cos seus sombreiros e as súas garavatas... as mulleres cos seus mellores vestidos ou saias e con claveles na man... Despois irían á misa, ás bailar e a comer o Santo como manda a tradición... quizáis nunha desas bailas miña avoa coñeceu a meu avó...
O máis bonito é pensar que cada unha destas persoas que pra min parecen sacados dun libro ou dunha película antiga, semellando tan lonxanos o noso tempo, cadanseu conta cunha longa historia detrás pola que merecen ser recordados. Cada un deles fixo a súa vida, a maioría lonxe do pequeno Outeiro, onde algúns volveron e outros non... Pero todos partiron do mesmo lugar e percorrendo diferentes camiños escribiron a súa historia e no recordo pervivirán.

Isto de buscar no baúl dos recordos, traeme
cada día máis sorpresas, non lembraba esta
poesía que escribín para a revista do colegio, xa fai uns cuantos anos... pero alegreime atopar esta e outros contos... polo visto o meu amor pola terra xa vén de sempre. Pois vou deixar aquí esa poesía que lle adiquei as Cruces e que se publicara na revista, ten os seus fallos por suposto e recordame algo o himno que creo que fixera Neira Vilas.

A MIÑA TERRA

Terra de milenarios cruceiros,

terra de proveitosos labradíos,

terra de traballadores campesiños,

terra de silenciosos amoríos.

Comarca enxebre, mestura de inquedanzas,

comarca enfeitizada, rodeada por tres ríos:

Ulla, Arnego e Deza bañan estas terras

enriquecéndoas de vida e colorido.

Terra de emigrantes que choran por ela,

sentíndose orfos nunha terra allea,

choran lonxe, recordan historias vellas,

historias que a nai contaba preto da lareira.

Antigos pazos, señoriais casas de pedra,

hórreos cheos de millo, froito de bos colleitas.

Húmildes campesiños traballan e enchen a palleira

viven sen ruídos, descansan nas carballeiras.

Orballo da alborada caído nas devesas,

mañás frías e tardes nas raxeiras,

pequenas leiras ou inmensos piñeirais,

son diversas paixases destas miñas terras.

Brancos mantos ou cores amarelas,

árbores en flor ou xente na sega,

así van pasando os días, as xeiras,

ó longo do ano nestas miñas terras.

Dende o máis alto monte, o pico da Madanela,

dende o cal podes ver tódalas campeiras,

ata o encoro de Portodemouros, centos de eiras

verás, percorrendo as súas ancestrais aldeas.

Festas de ledicia, festas tradicionais,

todo o verán populares romarías

nunca han de faltar, tanto as Pedras

en Carbia como en Piloño as Marías.

As meigas enfeitizaron estas paisaxes,

cargadas de tradicións, cargadas de lendas,

ó son das gaitas cántalle a miña alma

e choraría por ela se lonxe tivera que estar.

Vinteoito parroquias son, cada cal coa súa igrexa,

compoñen esta Vila de Cruces, ¡berce meu!

compoñen esta fermosa terra.

Afillada e madriña

Esta é a nena dos meus ollos, miña afillada LIDIA, q cousa máis bonita...


....e na miña búsqueda de fotos antigas aquí atopei a súa nai, que é para riza-lo rizo a afillada de miña nai, está é miña prima Pili de pequena xunto a un cuxiño na súa casa en Carbia, q linda tamén...